طفیل هستی عشقند آدمی و پری
ارادتی بنما تا سعادتی ببری
بکوش خواجه و از عشق بی‌نصیب مباش
که بنده را نخرد کس به عیب بی‌هنری
می صبوح و شکرخواب صبحدم تا چند
به عذر نیم شبی کوش و گریه سحری
◾️
◾️
دست از مس وجود چو مردان ره بشوی
تا کیمیای عشق یابی و زر شوی
بازدید 528
نظرات کاربران