فایل صوتی غزل شماره 13 حافظ
گوینده : حسین پناهی
می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
.
می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
.
میوزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
.
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
.
درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
.
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب
.
این چنین موسمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
.
بر رخِ ساقی پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب.
معنی غزل شماره 13 حافظ
بیت اول : دوستان من سپیده بر دمید و ابر بهاری سراسر آسمان را پوشانید، شراب بامدادی بنوشید.
بیت دوم : شبنم بر چهره ی لاله فرو میریزد زمانی از این بهتر برای نوشیدن باده به دست نمی آید پس به باده نوشی روی آورید.
بیت سوم : نسیمی که از سوی مرغزار میوزد چون بوی بهشت جان را تازه میکند، دمادم می ناب بنوشید.
بیت چهارم : گل های زیبا همانند پادشاهانی که بر اورنگ سلطنت تکیه میزنند بر تخت چمن خودنمایی می کنند باده ی سرخ و مردافکن را دریابید و این زمان مناسب را از دست ندهید.
بیت پنجم : بار دیگر در میخانه ها را بسته اند ای پروردگار که گشاینده ی درهای بسته ای این درهای بسته را نیز باز کن.
بیت ششم : دل های سوخته و جان های پرسوز و آتشین ما نمک پرورده و وامدار لب و دندان زیبا و نمکین تواند و باید حق نمک خوارگی را به جای آورند بدین سان که به آن لب و دندان بوسه زنند.
بیت هفتم : دریغا و شگفتا که در این بهار دل انگیز که بهترین زمان باده نوشی عاشقان است در میخانه ها را ببندند.
بیت هشتم : دوستان همانند حافظ در این روزهای فرح بخش بر رخ همایون یار دلستان بنگرید و شراب ناب بنوشید.
برای دنبال کردن ما درصفحات مجازی کلیک کنید.
نظرات کاربران